Εκδημία ιερουργού του υψίστου που άφησε ανεκπλήρωτο κενό στην Ι.Μ.Εσφιγμένου του Αγίου Όρους και στη Παιανία.

Ενα πανίερο κενό στη Παιανία όπως και στη μονή εσφιγμένου αποτελεί η κατα κόσμον απώλεια του ιερομονάχου Αθανασίου του Εσφιγμενίτου πρώην Γρηγοριάτου
1935-2011
Η είδησις του θανάτου του πατρός Αθανασίου μας ήλθε ως κεραυνός εν αιθρία, Ακριβώς στην εποχή που η μικρή μας κοινωνία τον είχε ανάγκη. Ήταν ο άνθρωπος που μας κάλυπτε πνευματικά, ηθικά, δογματικά, κοινωνικά με μια απαράμυλο ταπείνωση και σοφία θείας χάριτος.
Υπήρξε ο δικός μας Παπάς, κατ’ οικονομίαν Κυρίου ως ενάρετος γέρων και ζηλωτής υπόδειγμα αγωνιστού της πίστεως και κόσμημα για το Άγιον Όρος αφενός και αφετέρου για τη γεροντία και συνοδεία του καθηγουμένου Π. Μεθοδίου. Απο το 1954 διακόνησε ως κοινοβιάτης Ιερομόναχος εις την Ι.Μ.Οσίου Γρηγορίου του Αγίου Όρους μέχρι το 1986. Έκτοτε για λόγους πίστεως προσήλθε στην Ι.Μ.Εσφιγμένου μέχρι την ημερομηνία κοιμήσεως του, 11 Ιανουαρίου 2011 (ν.έ.). Η εκδημία του Πατρός Αθανασίου εγένετο την ημέρα της εορτής του Οσίου Θεοδοσίου του κοινοβιάρχου, χαρακτηριστική σύμπτωσις και σημάδι θεικό για όλους. Τα αποφθέγματα του και η αναρίθμητοι λόγοι του με πνευματικό περιεχόμενο θα μας μείνουν αξέχαστα στην μνήμη μας καθώς και ο ψυχικός του κόσμος. Μας έλεγε... το Άγιον Όρος διατηρείται ακόμα για δύο κυρίως λόγους:
Α) Επειδή δεν υπάρχουν γυναίκες(λόγω του αβάτου)
Β) Επειδή δεν υπάρχει μόνιμος πατριάρχης στο Αγιώνυμο Όρος
Μας ανεκοίνωνε συνεχώς λεπτομέρειες απο αφήγηση του γέροντος του ο οποίος είχε δεί ιδίοις όμμασι τους τυμπανιαίους... Και μας μετέφερε την φρίκη και τον οίκτο απο τη φοβερή θέα όπως ενεφανίζοντο εντός σπηλαίου για τόσους αιώνες άλιωτοι, τυμπανιαίοι με μακριά μαλλιά, μακριά νύχια και η κοιλιά πρησμένη...! Μας μετέφερε φρικιαστικές εικόνες για τους ως άνω μνημονευτάς και προσκυνημένους λατινόφρονες της γενιάς του Ιωάννου Βέκου. Πέντε ολόκληροι αιώνες απο το 1472 μέχρι σήμερα υπήρξε ακόμα ένα σημείο εξ’ ουρανού για τους πολέμιους της Ορθοδοξίας μέχρι πρότινων ετών όταν χρειάστηκε να τους κτίσουν εντός του σπηλαίου όπου τους είχαν μεταφέρει. Το κτίσιμο στο σπήλαιο ήταν η τελεσίδικη πράξη για να μας αναγκάσουν κάποιοι να τους ξεχάσουμε όταν η γή ποτέ δεν τους δέχτηκε και ο ουρανός με τον ως άνω τρόπο μας τους εξέθεσε.
Ο Πατήρ Αθανάσιος ήταν ο μελιρήμων που κάλυπτε τις πνευματικές ανάγκες και του πλέον περίεργου εκ του ποιμνίου.
Η Αγία αυτή μορφή με το ευγενικό χαμόγελο και με την καλοσύνη που σε πλημμύριζε άπλετη αγάπη και στοργή, όταν κυρίως έμαθε για το εκκλησάκι της Χούσμουζας στη Παιανία ενθουσιάστηκε και μόνος του πρότεινε αυθόρμητα... «Θα το λειτουργήσω πρώτος εγώ...»!. Το ‘πε και το ‘κανε με μοναδικό ενθουσιασμό και χαρά. Ήταν Μάιος του 2003 όταν τον είδαμε ξαφνικά στη Παιανία και δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Πάμε, μου είπε, τι κάθεστε; Πρέπει να πάρουμε τα βιβλία, το αντιμίνσιο, τα Ιερά σκεύη και άλλα λειτουργικά απο το γέροντα και καθηγούμενο της Ι.Μ. του Αγίου Νικολάου Παιανίας, Σεβασμιώτατο κ. Ακάκιο ο οποίος ανέβαλε για αρκετό χρόνο την ως άνω διαδικασία (ιδίωμα γήρατος).
Η χαρά μας ήταν απέραντη αφού προσπεράσαμε με αυτό το τρόπο ένα μεγάλο εμπόδιο απλής αδράνειας...Ο πατήρ Αθανάσιος εκπλήρωσε την υπόσχεση του στο θεό, στη Παιανία στο ποίμνιο του συλλόγου Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος και σε όλο το κόσμο που αγωνιούσε απο τις γύρω περιοχές της Αττικής. Πέρασε λοιπόν στην ιστορία και του συλλόγου μας ως ο πρώτος ιερεύς που λειτούργησε το εκκλησάκι της Χούσμουζας προς δόξαν Θεού και παρά τις απελπιστικές και προδοτικές προσπάθειες τόσον της κρατικής μηχανής και των δυο μεγάλων παρατάξεων Νεας Δημοκρατίας και Πασόκ που τον χώρο αυτό τον είχαν υποσχεθεί και προσυπογράψει στους μουσουλμάνους για τη δημιουργία του τεμένους, όσον και της κρατούσης εκκλησίας η οποία έπαιξε τον απίστευτο αντορθόδοξο ρόλο και είχε και αυτή συναποδεχθεί τη δημιουργία όχι μόνο ενός τεμένους αλλά ενός ολόκληρου μουσουλμανικού χωριού στη καρδιά της Ελλάδος για να φτάσει η ιστορία στα δικαστήρια και να αθωωθεί χάριτι θεία ο Πρόεδρος του συλλόγου Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος Παιανίας...Ο Πατήρ Αθανάσιος συνέβαλε κι αυτός στον καθαγιασμό του τόπου και την απομάκρυνση όχι μόνο του μουσουλμανικού τεμένους αλλά και της απωτέρω ιδέας και την επερχομένη καλοστημένη αποορθοδοξοποίηση της χώρας στα μέτρα της επιβαλομένης πανεραίσεως του Οικουμενισμού. Ας καταλάβει ο αναγνώστης το περίπλοκο σημείο της νέας εποχής που θα περνούσε απαρατήρητο εάν δεν εξεγείροντο οι Παιανιώτες με πρώτο δημοσιογράφο το Γιώργο Βαρεμένο τότε στο κανάλι star channel που έκανε τη πρώτη δημόσια αναφορά με πλούσιο ρεπορτάζ ενάντια του τεμένους. Ας αναλογιστεί επίσης ο αναγνώστης τι θα γινόταν σήμερα εάν δεν αντιδρούσαν οι Παιανιώτες δια του τότε νεοσύστατου συλλόγου του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου...τουλάχιστον μια νέα ΜΕΚΚΑ στο κέντρο της Αθήνας θα ήταν ήδη γεγονός και πόλος έλξης για πολλαπλάσιους λαθρομετανάστες της σημερινής πτωτικής Ελλάδος.
Είναι προφανές ότι ο Παπαθανάσης ουδέποτε επεδίωξε κοσμικήν δόξα παρά την μεγάλη πνευματική τριβή με τα πνευματικοπαίδια του σε όλη σχεδόν την Ελλάδα το μόνο πράγμα που επεδίωκε ήταν η φωνή των Πατέρων και η ομολογία πίστεως ήτοι το σίγουρο στεφάνι στους ουρανούς αυτό που ο ίδιος επέδειξε και μας δίδαξε ήταν ζήλος για το θεό και την εκκλησία του μικρού ποιμνίου. Ζήλο που θύμιζε τον ζήλο Ηλιού του προφήτου. «Ζηλών εδήλωκε Κυρίω Παντοκράτορι». Και ως ο Απόστολος Παύλος ανεκήρυξεν.. «Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα, λοιπόν αποκειταί μοι ό της δικαιοσύνης στέφανος, όν ανταποδώσει μοι ο Κύριος εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής, ού μόνο δε εμοί, αλλά και πάσι τοις ηγαπηκόσι την επιφάνειαν αυτού». (Β’τιμ. 4,7-8)
Αιωνία η μνήμη.

Αθανάσιος Παπαγεωργίου
Ιατρός – Χειρουργός
Πρόεδρος του συλλόγου
«Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος»
Παιανίας