Αριθ. Πρωτ. 17/2025
Προς τους Πατέρας της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους
ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Σεβαστοί Πατέρες,
Ως γνωστόν στις 29 Νοεμβρίου (ν. ημ.) κατά την επίσημη επίσκεψη του Πάπα Λέοντος ΙΔ΄ στο Φανάρι, τόσο ο «οικουμενικός πατριάρχης» κ. Βαρθολομαίος όσο και ο Πάπας υπέγραψαν Κοινή Δήλωση, στην «Αίθουσα του Θρόνου του Πατριαρχικού Οίκου» στο Φανάρι. Ο κ. Βαρθολομαίος αφού υπενθύμισε ότι κατά τη λειτουργική παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας ο κληρικός προ της συμμετοχής του στη Θεία Ευχαριστία αναγιγνώσκει μία ευχή γνωστή ως «Καιρός», είπε στον Πάπα ότι ήλθε στη Νίκαια για να λάβει τον δικό του «Καιρό» για δύναμη και ενίσχυση, καθώς αρχίζει τη διακονία του με έκδηλη τη βούληση όπως διακονήσει την κλήση του Κυρίου για χριστιανική ενότητα, η οποία είναι αναγκαία περισσότερο από ποτέ. Στο ίδιο μήκος κύματος ο Πάπας δήλωσε: «ενθαρρυνόμαστε στην προσπάθειά μας να επιδιώξουμε την αποκατάσταση της πλήρους κοινωνίας μεταξύ όλων των χριστιανών».
Από τις δηλώσεις των δύο ανδρών είναι φανερό ότι το «οικουμενικό πατριαρχείο» αντιμετώπισε τον Πάπα όχι ως αιρετικό, όχι ως παραβάτη των Ιερών Κανόνων, αλλά ως θρησκευτικό ηγέτη, ως προϊστάμενο χριστιανικής «εκκλησίας» και φορέα της χάριτος των Αποστόλων. Επιπλέον, δεδομένου ότι η συνάντηση έγινε εν μέσω συμπροσευχής, επισήμου εκκλησιαστικής δοξολογίας, φιλοφρονήσεων και ιερατικών προσφωνήσεων προς τον Πάπα, ως να επρόκειτο για ορθόδοξο προκαθήμενο, η ανωτέρω διαπίστωση γίνεται βεβαιότερη. Έτσι είναι ηλίου φαεινότερον ότι σκοπός της συνάντησης των δύο ανδρών δεν ήταν απλώς ο εορτασμός της επετείου των 1700 ετών από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, αλλά η ενίσχυση και η περαιτέρω προώθηση της προσπάθειας για την ένωση Ανατολής – Δύσης, στα πλαίσια του παγκόσμιου κινήματος του Οικουμενισμού.
Βέβαια όλα αυτά καταδεικνύουν για πολλοστή φορά τη φαναριώτικη εκκλησιολογία ως παρουσιάζεται από το 1924 και μετά, και δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της Εκκλησίας μας όπου «πατριάρχες», «επίσκοποι» προδίδουν την ομολογία της πίστεως και παραβαίνουν τους Ιερούς Κανόνες στα θέματα της Πίστεως. Το ερώτημα είναι αγαπητοί αγιορείτες πατέρες, εσείς πώς θα αντιδράσετε και τι θα πράξετε εν όψει όλων αυτών των εξελίξεων.
Με ειλικρινή διάθεση φιλαδελφείας θα σας υπενθυμίσουμε ότι όλοι μας για έναν λόγο εγκαταλείψαμε τον κόσμο και ήρθαμε στο Άγιον Όρος, για να σώσουμε την ψυχή μας. Όμως το γεγονός ότι κοινοβιάσαμε σε μονές της Αθωνικής Χερσονήσου, στην Κιβωτό της Ορθοδοξίας, στον εκλεκτό Κλήρο της Κυρίας ημών Θεοτόκου, δεν σημαίνει απροϋπόθετα τη σωτηρία μας. Αυτή, όπως καλώς γνωρίζετε, βασίζεται αφενός στην εκπλήρωση των μοναχικών μας καθηκόντων και αφετέρου στη φύλαξη της αμωμήτου αγίας πίστεώς μας, όπως την παραλάβαμε από τους προγόνους μας, δίχως αλλοιώσεις και προσθαφαιρέσεις.
Ας μην λησμονούμε αγαπητοί συμμοναστές ότι ειδικά ως αγιορείτες είτε ως απλοί μοναχοί είτε ως ιερομόναχοι έχουμε κατ’ εξοχήν υποχρέωση να διαφυλάσσουμε την ορθόδοξη πίστη και να αναθεματίζουμε την κακοδοξία των αιρετικών μαζί με όλους όσους έχουν αναθεματίσει οι Οικουμενικές Σύνοδοι και οι άγιοι Πατέρες μας. Η υποχρέωση αυτή επιβάλλεται από τη Β΄, την Ε΄ και τη ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδο και το Συνοδικό της Ορθοδοξίας. Οφείλουμε να φυλάσσουμε πνευματικές Θερμοπύλες και να μην παρεκκλίνουμε από την ομοφωνία των θεοφόρων Πατέρων.
Οποιοσδήποτε παρεκκλίνει, καινοτομεί ή κακοδοξεί ήδη ενεδύθη κατάραν ως ιμάτιον κατά την απόφαση των Ορθοδόξων Πατριαρχών της Ανατολής το 1848. Επιβάλλεται έτσι ταυτόχρονα η υποχρέωσή μας να διακόπτουμε άμεσα την κοινωνία με τους κηρύσσοντες αίρεση προϊσταμένους, καθηγουμένους, επισκόπους ή πατριάρχες. Στο σημείο αυτό είναι απαραίτητο να παραθέσουμε την ερμηνεία του Ζωναρά για τον ΙΕ΄ Ιερό Κανόνα της ΑΒ΄ Συνόδου, η οποία αναφέρει:
«Ἐὰν τυχὸν ὁ πατριάρχης, ἢ ὁ μητροπολίτης, ἢ ὁ ἐπίσκοπος εἶναι αἱρετικός, καὶ ὄντας αἱρετικὸς κηρύσση τὴν αἵρεσιν δημοσίᾳ, καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, ἀντὶ νὰ διδάσκη τὴν ἀλήθεια, συνεχῶς καὶ ἀδιάντροπα, μὲ θρασύτητα, διδάσκει τὰ αἱρετικὰ δόγματα, αὐτοὶ ποὺ ἀποσχίζονται ἀπ’ αὐτόν, ὅποιοι καὶ ἂν εἶναι, ὄχι μόνον δὲν τιμωροῦνται γι’ αὐτὸ τὸ λόγο, ἀλλὰ ἀντιθέτως θὰ ἀξιωθοῦν κάθε τιμῆς, ἐπειδὴ χωρίζουν ἀπὸ τὴν κοινωνία τῶν αἰρετικῶν· αὐτὸ δηλώνει τὸ ἀποτειχίζοντες· (τὸ γὰρ τεῖχος, τῶν ἐντὸς αὐτοῦ πρὸς τοὺς ἐκτός, χωρισμὸς ἐστιν)· διότι ἀκριβῶς δὲν ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ Ἐπίσκοπον, ἀλλὰ ἀπὸ ψευδεπίσκοπον καὶ ψευδοδιδάσκαλον· οὔτε σχίσμα κατὰ τῆς Ἐκκλησίας ἔκαναν, ἀλλὰ μᾶλλον ἀπήλλαξαν τὴν Ἐκκλησίαν ἀπὸ σχίσματα, ὅσον ἦταν δυνατὸν ἀπὸ τὴν πλευρά τους».
Ο περιβόητος Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης ερμηνεύει το σχετικό χωρίον στο Πηδάλιον κατά τον ίδιο τρόπο:
«Ἐὰν οἱ ρηθέντες πρόεδροι (ἐπίσκοποι) εἶναι αἱρετικοί, καὶ κηρύσσουν τὴν αἵρεσίν τους δημόσια, καὶ γι’ αὐτὸ χωρίζονται οἱ ὑποκείμενοι σ’ αὐτούς, καὶ πρὶν νὰ γίνη ἀκόμα συνοδικὴ κρίσις γι’ αὐτὴν τὴν αἵρεσιν, οἱ χωριζόμενοι αὐτοί ὄχι μόνον γιὰ τὸν χωρισμὸν δὲν καταδικάζονται, ἀλλὰ καὶ τιμῆς τῆς πρεπούσης, ὡς Ὀρθόδοξοι, εἶναι ἄξιοι, ἐπειδὴ δὲν προξένησαν στὴν Ἐκκλησίαν σχίσμα μὲ τὸν χωρισμὸν αὐτόν, ἀλλὰ μᾶλλον ἐλευθέρωσαν τὴν Ἐκκλησίαν ἀπὸ τὸ σχίσμα καὶ τὴν αἵρεσιν τῶν ψευδεπισκόπων αὐτῶν».
Άγιοι Πατέρες, μαθαίνουμε ότι την ερχόμενη εβδομάδα θα συνεδριάσετε στο Ιεροκοινοτικό Μέγαρο στις Καρυές, για να λάβετε κρίσιμες αποφάσεις κατόπιν της επαίσχυντου συνάντησης του κ. Βαρθολομαίου και του Πάπα στο Φανάρι. Οι αποφάσεις που θα λάβετε θα γραφούν στην Ιστορία. Μην λησμονείτε ότι τους αγίους Πατέρες και Διδασκάλους μιμήθηκαν και οι Αγιορείτες Οσιομάρτυρες που μαρτύρησαν επί Βέκκου του Λατινόφρονος και έγραψαν την περίφημη εκείνη επιστολή προς τον Αυτοκράτορα Μιχαήλ τον Παλαιολόγο, η οποία είναι θεολογικότατη και πλήρης Θείων αληθειών. Στην επιστολή αυτή, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνονταν και τα εξής:
«Ἐμπεριέχεται δὲ καὶ στὸν ΙΕ΄ Κανόνα τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Α΄ καὶ Β΄ ἐπονομασθείσης Συνόδου, ὅτι ὄχι μόνον ἀνεύθυνοι εἶναι ἀλλὰ καὶ ὅτι πρέπει νὰ ἐπαινοῦνται αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ἀποσχίζονται ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ εἶναι προφανῶς αἱρετικοὶ καὶ διδάσκουν δημόσια αἱρετικὰ διδάγματα, καὶ πρὶν νὰ ὑπάρξη συνοδικὴ καταδίκη τους, ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἡ Ὀρθόδοξος τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τὴν ἀναφορὰν τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀρχιερέως, κατὰ τὴν τέλεσιν τῆς ἀναίμακτου θυσίας, τὴν θεωροῦσε πάντοτε συγκοινωνίαν τελείαν μὲ τὸν μνημονευόμενον ἀρχιερέα καὶ τὸ φρόνημά του. Διότι ἔχει γραφεῖ στὴν ἐξήγησιν τῆς Θείας Λειτουργίας ὅτι ἀναφέρει ὁ ἱερουργῶν καὶ τὸ ὄνομα τοῦ ἀρχιερέως καὶ ὅτι εἶναι κοινωνὸς αὐτοῦ καὶ τῆς πίστεως καὶ διάδοχος τῶν Θείων Μυστηρίων καὶ ὅτι μολυσμὸν ἔχει ἡ κοινωνία μὲ μόνην τὴν ἀναφορὰν αὐτοῦ, ἔστω καὶ ἂν εἶναι ὀρθόδοξος ὁ ἀναφέρων».
(Δοκίμιον Ἱστορικόν περὶ τοῦ σχίσματος τῆς δυτικῆς ἐκκλησίας ἀπὸ τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς καὶ τῶν ἐν Φλωρεντίᾳ συνόδῳ γενομένων δολιοτήτων καὶ ἐκβιασμῶν εἰς βάρος τῶν Ὀρθοδόξων, συγγραφὲν ὑπὸ τοῦ Ἁγιορείτου Μοναχοῦ Καλλίστου Βλαστοῦ, Ἅγιον Ὅρος 1895, ἐπανέκδοσις 1991, σελ. 106–107).
Οι Αγιορείτες, οι επί Βέκκου μαρτυρήσαντες, κηρύσσουν ότι επαινούνται όσοι, προ συνοδικής διαγνώμης, αποσχίζονται από αυτούς που είναι προφανώς αιρετικοί και διδάσκουν δημόσια αιρετικά διδάγματα, και πριν υπάρξει συνοδική καταδίκη τους. Οι Οσιομάρτυρες έκοψαν το μνημόσυνο των Λατινοφρόνων προ συνοδικής διαγνώμης. Τους Λατινόφρονες δεν είχε ακόμη καταδικάσει καμία σύνοδος. Ήταν βεβαίως καθηρημένοι και αναθεματισμένοι οι Λατινόφρονες κατά τους Ιερούς Κανόνες, αλλά και κατά τους α΄ και β΄ της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου, όπου εκπίπτουν οι τοιούτοι της ιερωσύνης (βλ. και τον α΄ της Ζ΄). Βέβαια τη διακοπή του μνημοσύνου των αιρετικών την πλήρωσαν με τη ζωή τους...
Σύμφωνα λοιπόν με την ενιαία διδασκαλία και την πράξη των Αγίων Πατέρων και τα διδάγματα της του Χριστού Ορθοδόξου Εκκλησίας, κάθε Ορθόδοξος οφείλει να διακόπτει το μνημόσυνο του αιρετικού επισκόπου και όλων όσοι είναι κοινωνικοί προς αυτόν. Ιδιαίτερα όταν αυτοί οι επίσκοποι δεν έπονται της διδασκαλίας των Αγίων Πατέρων και πολύ περισσότερο όταν έρχονται σε προφανή αντίθεση με τη διδασκαλία της Εκκλησίας και κηρύσσουν επ’ εκκλησίας, γυμνή τη κεφαλή, αίρεση.
Δεν είναι δυνατόν να συμπροσεύχεται ο κ. Βαρθολομαίος όχι μόνον με ετεροδόξους αιρετικούς αλλά και ετεροθρήσκους και να μας λένε οι καινοτόμοι ότι εμείς φεύγουμε από την «εκκλησία», όταν διακόπτουμε την κοινωνία αυτών και εκείνων που είναι κοινωνικοί προς αυτούς.
Δεν λέγει και ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης ότι εχθροί του Θεού δεν είναι μόνον οι αιρετικοί αλλά και όσοι κοινωνούν με αυτούς, αναφερόμενος στη σχετική διδασκαλία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου; Είναι φορέας της Αποστολικής Παραδόσεως ο κ. Βαρθολομαίος, όταν συμπροσεύχεται και μετά ιερειών του Σατανά, παστορισσών προτεσταντριών, στην Καμπέρα της Αυστραλίας, στην Αμερική, στην Ασίζη και στη Γροιλανδία; Εκφράζει την Ορθόδοξον Εκκλησίαν, όταν μεταδίδει τα μυστήρια στους αιρετικούς στη Ραβέννα; Είναι ορθόδοξος πατριάρχης ο κ. Βαρθολομαίος, όταν συμμετείχε στη δαιμονολατρεία της Καμπέρας ή στις πανδαιμονιακές εκδηλώσεις με κοινή λατρεία και συμπροσευχές με Μωαμεθανούς, Βουδιστές, Εβραίους και όλο το συνονθύλευμα του εωσφόρου, του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών; Τι διδάσκει η Εκκλησιαστική Ιστορία για τους αιρετικούς και τους προσερχομένους στην Εκκλησία; Όλες οι Σύνοδοι θεωρούσαν πάντοτε τους αιρετικούς εκτός Εκκλησίας.
Ακούστε αγαπητοί πατέρες, εάν ενδιαφέρεστε για τη σωτηρία σας, τι διδάσκει ο Φωστήρας της Εφέσσου Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός: «πέπεισμαι γὰρ ἀκριβῶς, ὅτι ὅσον ἀποδιΐσταμαι τούτου καὶ τῶν τοιούτων, ἐγγίζω τῷ Θεῷ καὶ πᾶσι τοῖς ἁγίοις, καὶ ὥσπερ τούτων χωρίζομαι, οὕτως ἐνοῦμαι τῇ ἀληθείᾳ καὶ τοῖς ἁγίοις πατράσι, τοῖς θεολόγοις τῆς Ἐκκλησίας». (Ἀπολογία τοῦ ἁγιωτάτου Μητροπολίτου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, ρηθεῖσα ἐπὶ τῇ τελευτῇ αὐτοῦ αὐτοσχεδίως).
Ανατρέξτε στα εκκλησιαστικά βιβλία και δείτε πώς υπερασπίστηκαν το δόγμα και την ορθόδοξη Πίστη οι ιερείς και καθηγούμενοι των ιστορικών Μεγάλων Μοναστηρίων στην Παλαιστίνη, όπως ο Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος και ο Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης. Αλλά γιατί να πηγαίνουμε τόσο μακριά; Θυμηθείτε εδώ στο Άγιον Όρος την Κυρία ημών Θεοτόκον, η οποία βοήθησε τους Ζωγραφίτες μοναχούς εμφανιζόμενη στον ασκητή Γέροντα που διέμενε έξωθεν της μονής, λέγοντάς του: «ἀπελθὼν ταχέως εἰς τὴν Μονήν, ἀνάγγειλον τοῖς Ἀδελφοῖς καὶ τῷ Καθηγουμένῳ ὅτι οἱ ἐχθροὶ Ἐμοῦ καὶ τοῦ Υἱοῦ Μου ἐπλησίασαν», εννοώντας τους λατινόφρονες επί της «πατριαρχίας» του ομόφρονος του νυν «πατριάρχη» Βαρθολομαίου, Ιωάννη Βέκκου, οι οποίοι πλησίαζαν στη Μονή για να αναδείξουν στη συνέχεια 26 Ζωγραφίτες μοναχούς σε οσιομάρτυρες.
Έχουμε τόσους αγιορείτες αγίους πατέρες οι οποίοι μαρτύρησαν για να μην προσκυνήσουν τον παπισμό, όπως τον οσιομάρτυρα Κοσμά τον Πρώτο (1279), τους 12 Κουτλουμουσιανούς οσιομάρτυρες (1280), τους 14 Ιβηρίτες οσιομάρτυρες (1279), τους 13 Βατοπαιδινούς οσιομάρτυρες (1279) και άλλους πολλούς, οι οποίοι δεν προσκύνησαν λατινόφρονες και ενωτικούς «πατριάρχες».
Όλα όσα αναφέραμε, σεβαστοί αγιορείτες πατέρες, τα αναφέραμε με πόνο ψυχής και όχι με διάθεση να γίνουμε διδάσκαλοί σας. Διδάσκαλοι όλων μας είναι οι άγιοι πατέρες, των οποίων τις εντολές, τις ρήσεις και τους Ιερούς Κανόνες οφείλουμε απαρασάλευτα να τηρούμε, ακόμη και με κίνδυνο θυσίας της ζωής μας. Αυτά μας δίδαξαν οι προπάτορές μας, αυτά εφάρμοσαν οι προγενέστερες μοναστικές αδελφότητες, γι’ αυτά θυσιάστηκαν πολλοί συμμοναστές μας.
Ας προσέξουμε, αγαπητοί, τη σωτηρία μας. Την παρακαταθήκη των αγίων πατέρων οφείλουμε να την παραδώσουμε αμόλυντη στις επόμενες γενεές. Οι αποφάσεις που θα λάβετε ως Ιερά Κοινότητα τις επόμενες μέρες θα γραφούν στην Ιστορία. Όλοι θα λογοδοτήσουμε στον Δεσπότη Θεό και την Κυρία Ημών Θεοτόκο, για το αν επιτρέψουμε στους λύκους να εισβάλλουν στην εκλεκτή ποίμνη του Χριστού.
Ευχόμαστε την εξ ύψους φώτιση και την καλή ομολογία της πίστεως.
Ευχέτης προς Κύριον
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου