ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
ΠΑΤΕΡΩΝ
Γιά ἄλλη μιά φορά ἡ Ἱερά Μονή Ἐσφιγμένου δικαιώνεται...
Σέ μιά στιγμή ὑψηλοῦ συμβολισμοῦ γιά τό παγκόσμιο κίνημα τῆς Παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ πράσινος «πατριάρχης» κ. Βαρθολομαῖος καί ὁ Πάπας Λέων ΙΔ’ ὑπέγραψαν κατάπτυστη Κοινή Δήλωση, στήν «Αἴθουσα τοῦ Θρόνου τοῦ Πατριαρχικοῦ Οἴκου» στό Φανάρι, στίς 29 Νοεμβρίου (ν. ἡμ.). Στήν διακήρυξη αὐτή, μεταξύ ἄλλων οἱ δύο ἄνδρες ἀνέφεραν ἐπί λέξει καί τά ἀκόλουθα: «πρέπει νά ἀναγνωρίσουμε, ὅτι αὐτό πού μᾶς ἑνώνει εἶναι ἡ πίστη πού ἐκφράζεται στό Σύμβολο τῆς Νίκαιας».
Καί μόνο αὐτή ἡ διακήρυξη, εἶναι ἀρκετή γιά νά ἀποδείξει τό μέγεθος τῆς ὑποκρισίας πού θεατρίστηκε σέ παγκόσμια ἐκτέλεση, μέ πρωταγωνιστές τίς κεφαλές τοῦ σύγχρονου οἰκουμενισμοῦ, καί θύματα τούς ἀφελεῖς καί ἀδαεῖς χλιαρούς, οἱ ὁποῖοι πλανῶντες καί πλανώμενοι, ἀδιάφοροι ὄντες γιά τήν ἀλήθεια, θά προσκυνήσουν στό τέλος καί τό Θηρίο.
Ἡ παπική παρασυναγωγή - καί ὄχι παπική «ἐκκλησία» ὅπως ἐσκεμμένα ἀποκαλεῖται - πιστή στίς ἀρχές της, αὐτές τίς καινοτομίας, τοῦ προοδευτισμοῦ, τῆς ἀλαζονείας καί τῆς φιλαρχίας, μένει προσηλωμένη σέ σωρεία αἱρετικῶν δογματικῶν ἀλλοιώσεων: Τό Filioque, τό Πρωτεῖο τοῦ Πάπα, ἡ Ἄκτιστος Χάρις, τό ράντισμα ἀντί γιά Βάπτισμα, ἡ εἰσαγωγή τῶν ἀζύμων (δηλαδή τῆς ὄστιας στήν «λειτουργία»), ἡ ὑποχρεωτική ἀγαμία γιά ὅλους τούς κληρικούς (celibacy), τό δόγμα τῆς Ἀμώμου Συλλήψεως τῆς Θεοτόκου (ὅτι γεννήθηκε χωρίς τό προπατορικό ἁμάρτημα), τό Καθαρτήριο Πῦρ (Purgatory) καί πολλές ἄλλες, ἀποτελοῦν ἐνδεικτικές ἀποδείξεις τῆς ὑπερφίαλου παπικῆς «θολολογίας» καί ὄχι θεολογίας, μέσω τῶν ὁποίων ὁ Πάπας καί οἱ ἀκόλουθοί του παραμένουν ἀμετανόητα προσκολλημένοι στίς αἱρέσεις τους. Ποιά σχέση λοιπόν, μπορεῖ νά ὑπάρξει μεταξύ τῶν προηγούμενων βλάσφημων δογμάτων αὐτῆς τῆς ψευδοεκκλησίας καί τῆς πίστεως πού ἐκφράζεται στό Σύμβολο τῆς Νίκαιας;
Ἀπό τήν ἄλλη, ὁ «πράσινος», ἑνωτικός, λατινόφρων Βαρθολομαῖος, ποιά σχέση μπορεῖ νά ἔχει μέ τούς πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀλλά καί μέ τούς Ὀρθόδοξους Πατέρες ἐν γένει; Ἀποκαλεῖ τόν παναιρετικό Πάπα, ὡς «ἁγιώτατο ἐπίσκοπο», ἀναγνωρίζοντάς του χάρη καί ἀποστολική διαδοχή. Κατά παράβαση σωρείας Ἱερῶν Κανόνων ὅπως τοῦ 10ου,τοῦ 45ου, τοῦ 65ου καί τῶν ἐν Λαοδικείᾳ, συμπροσεύχεται μέ αἱρετικούς, λαμβάνει τίς «εὐλογίες» τους (οἱ ὁποῖες εἶναι ἀλογίες) καί τούς ἐπιτρέπει νά εἰσέρχονται καί νά προσεύχονται ἐντός τῶν ἱερῶν ναῶν. Ἐναντιώνεται σέ ὅλους τούς ἁγίους τῆς πίστης μας: μέ τόν ἅγιο Μᾶρκο τόν Εὐγενικό, ὁ ὁποῖος στήν Φλωρεντία δήλωσε πώς: «οὐδὲν ἔχομεν κοινόν μὲ τοὺς Λατίνους», μέ τόν ἅγιος Θεόδωρο τόν Στουδίτη, πού προειδοποιεῖ ὅτι: «ὅποιος μνημονεύει αἰρετίζοντα γίνεται συμμέτοχος τῆς πλάνης του», μέ τόν Πατροκοσμά πού εἶπε: «τόν Πάπα νά καταρᾶσθε». Ποιά λοιπόν, σχέση μπορεῖ νά ὑπάρξει μεταξύ τῶν προηγούμενων βλασφημιῶν τοῦ «πράσινου» ἀνδρός καί τῆς ἀμωμήτου πίστεως πού ἐκφράζεται στό Σύμβολο τῆς Νίκαιας;
Ναί, γιά πολλοστή φορά ὁ ἀγῶνας τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου δικαιώνεται. Ἀπό τό 1974 ὁμόφωνα ἡ ἀδελφότητά μας, ἔχει σταματήσει νά μνημονεύει αἱρετικούς – οἰκουμενιστές ψευδοπατριάρχες, οἱ ὁποῖοι ἀναξίως φέρουν τόν τίτλο «οἰκουμενικός πατριάρχης», ἐνῶ στήν οὐσία εἶναι λατινόφρονες καί παπολάτρες. Ὁδηγοί μας εἶναι οἱ Ἱεροί Κανόνες καί οἱ τούτων ἐκφραστές, δηλαδή οἱ ἅγιες διδασκαλίες τῶν θεοφόρων Πατέρων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Ὑπακούουμε στόν ἅγιο Μᾶρκο τόν Εὐγενικό ὁ ὁποῖος διδάσκει: «διά τοῦτο σᾶς παρακαλῶ, ἀποφεύγετε τούς Παπικούς ὅπως φεύγει κάποιος ἀπό φιδιοῦ καί ἀπό προσώπου πυρός, ἀλλά καί τούς «ὀρθοδόξους» ποῦ σχετίζονται μέ παπικούς. Ὅσο πιό μακριά φεύγει κανείς ἀπ’ αὐτούς τούς «ὀρθοδόξους», τόσο πιό κοντά ἔρχεται εἰς τούς Ἁγίους Πατέρες. Ἐνῶ ὅσο πιό κοντά τους ἔρχεται, τόσο πιό πολύ ἀπομακρύνεται ἀπό τούς Ἁγίους μας. Δέν χωρεῖ καμμία συγκατάβασις σέ ὅ,τι ἔχει σχέση μέ τήν Ὀρθόδοξη Πίστη μας». Ὑπακούουμε στόν ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό, ὁ ὁποῖος μᾶς παραγγέλνει: «Ὁ ἕνας Ἀντίχριστος εἶναι ὁ Πάπας...» καί «τόν Πάπα νά καταρᾶσθε, διότι αὐτός θά εἶναι ἡ αἰτία τοῦ κακοῦ» (90η Προφητεία).
Θά κλείσουμε ὅμως μέ τόν πλέον δημοφιλῆ ἅγιο, τόν Μεγάλο Βασίλειο (νά σημειωθεῖ ὅτι τιμᾶται καί ἀπό τούς Καθολικούς ὡς ἅγιος), ὁ ὁποῖος μέ τίς ἀκόλουθες λιγοστές ἀλλά περιεκτικές λέξεις του, ἀποτελειώνει τά φληναφήματα, δηλαδή τά μωρολογήματα τῶν σύγχρονων οἰκουμενιστῶν γιά τούς λατίνους. Λέει λοιπόν ὁ ἅγιος: «Ἐάν συνεχισθῇ ἡ ἐναντίον μας ὀργή τοῦ Θεοῦ, ποιά βοήθεια μπορεῖ νά μᾶς προσφέρη ἡ Δυτική ἀλαζονεία καί ὑπεροψία; Αὐτοί οὔτε τήν ἀλήθειαν γνωρίζουν, οὔτε θέλουν καί ἀνέχονται νά τήν μάθουν, ἀλλά καθώς εἶναι προκατειλημμένοι ἀπό ἀστηρίκτους ὑποψίας... ἐμάχοντο ἐκείνους πού τούς ἔλεγαν τήν ἀλήθειαν καί ἐστήριζαν τήν αἵρεσιν μέ τήν στάσιν τους. Ἐγώ μάλιστα σκέπτομαι νά γράψω πρός τόν πρῶτον (τόν Πάπα Ρώμης Δάμασον) καί κορυφαῖον ἀπό αὐτούς... ὅτι οὔτε τήν ἀλήθειαν γνωρίζουν, οὔτε καταδέχονται νά ἀκολουθήσουν τήν ὁδόν διά τῆς ὁποίας θά ἠδύναντο νά τήν μάθουν... καί νά μήν θεωροῦν ὡς ἀρετήν τήν ὑπερηφάνειαν, ἡ ὁποία εἶναι ἁμάρτημα ἀρκετόν νά δημιουργήση, ἀπό μόνον του αὐτό, ἔχθραν πρός τόν Θεόν» (Μεγάλου Βασιλείου, ΕΠΕ 1, 304)». Λοιπόν, ὁ Μέγας Βασίλειος ξεκάθαρα τονίζει πώς οἱ λατῖνοι οὔτε θέλουν, ἀλλά οὔτε καί ἀνέχονται νά ἀκολουθήσουν τήν ὁδόν τῆς ἀληθείας. Ἀναλογιστεῖτε τώρα, τήν ἔκταση καί τό βάθος τῆς ὑποκρισίας καί τῆς κοροϊδίας πού ἔλαβε χώρα μπροστά στίς τηλεοπτικές κάμερες, στά ἁγιασμένα χώματα τῆς Νίκαιας προχθές. Ἔχουμε λοιπόν τούς Ἁγίους μας, οἱ ὁποῖοι μᾶς δείχνουν τόν δρόμο γιά τόν Παράδεισο καί ὄχι τά καμώματα τῶν τραγικῶν λυκοποιμένων, οἱ ὁποῖοι ἁρπάζουν ψυχές γιά νά τίς παραδώσουν στό αἰώνιο ἀνάθεμα.
Ἀπό τό 1969 ἡ Ἱερά Μονή Ἐσφιγμένου μαζί μέ ἄλλες 10 Μονές τοῦ Ἁγίου Ὅρους (Διονυσίου, Καρακάλλου, Σίμωνος Πέτρας, Γρηγορίου, Ἁγίου Παύλου, Ξενοφῶντος, Σταυρονικήτα, Κουτλουμουσίου, Κωνσταμονίτου, Μεγίστης Λαύρας) καί πολλούς Κελλιῶτες Ἁγιορεῖτες Πατέρες, βασιζόμενες στόν 31ο Ἀποστολικό Κανόνα καί τόν 15ο Ἱερό Κανόνα τῆς ΑΒ’ Συνόδου, διέκοψαν τήν μνημόνευση τοῦ μεγάλου οἰκουμενιστοῦ καί μασόνου «πατριάρχου» Ἀθηναγόρα γιά λόγους πίστεως (ἀντικανονική ἄρση τῶν ἀναθεμάτων τό 1965, φιλοπαπικά ἀνοίγματα, αἱρετικά φρονήματα κ.ἂλ.). Στίς 13-11-1971 (ν.ἡμ.) ἡ ἔκτακτη Διπλῆ Σύναξη τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος μέ ἔγγραφό της τόνιζε ὅτι «ἐπαφίεται εἰς τήν συνείδησιν ἑκάστης Μονῆς ἡ διαμνημόνευσις τοῦ ὀνόματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου». Ἐνδιαφέρον παρουσιάζουν οἱ ἀπαντήσεις τῶν Ἱερῶν Μονῶν στό ἀνωτέρω ἔγγραφο, σταχυολογήματα τῶν ὁποίων παραθέτουμε:
Ἀπάντηση
Ἱ.Μ.Σταυρονικήτα (7.10.70) «ἐπαύσαμεν τό
μνημόσυνον, αἰσθανθέντες ὅτι ἐξέλιπε πᾶν περιθώριον ἀνοχῆς ἤ προθεσμία
ἀναμονῆς».
Ἀπάντηση
Ἱ.Μ.Καρακάλλου (ὑπ’ ἀριθ.117/21.9.72) «ἐπιθυμοῦμεν
νά ἐπαναλάβωμεν τήν ἐν πεποιθήσει καί ἀμετάθετον ἀπόφασιν ἡμῶν περί συνεχίσεως
τῆς διακοπῆς τοῦ Πατριαρχικοῦ Μνημοσύνου εἰς ἔνδειξιν διαμαρτυρίας, ἐφ’ ὅσον ὁ
Νέος Οἰκουμενικός Πατριάρχσης κ. Δημήτριος ὁ Α΄ θά συνεχίση τήν τηρουμένην ὑπό
τῆς Ἱερᾶς Συνόδου γραμμήν, τήν ὁποίαν εἶχε χαράξει ὁ Ἀθηναγόρας. Θά πειθώμεθα
εἰς τόν νέον Πατριάρχην, ὅταν διαπιστώσωμεν ὅτι οὗτος θά ἀναθεωρήση τάς
αἱρετικάς ὁμολογίας τοῦ προκατόχου του καί δέν θά συνεχίση τήν φιλοπαπικήν
γραμμήν».
Ἀπάντηση Ἱ.Μ.
Ἁγ.Παύλου (ὑπ’ ἀριθ.624/25.9.72): «ἐπί
τοῦ θέματος τοῦ μνημοσύνου τοῦ ὀνόματος τῆς Α.Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ
Πατριάρχου κυρίου Δημητρίου, ἡ ἀπόφασις ἡμῶν εἶναι ὅτι δέν δυνάμεθα νά
προχωρήσωμεν εἰς συζήτησιν, παρά μόνον ἐφ’ ὅσον δηλωθῇ ὑπό τῆς Α. Παναγιότητος
διά τοῦ Τύπου ὅτι δέν θά ἀκολουθήση τήν πορείαν τοῦ προκατόχου Αὐτοῦ».
Ἀπάντηση Ἱ.Μ. Ξενοφῶντος (ὑπ’ ἀριθ.188/22.9.72): «ἡ Ἱερά ἡμῶν Μονή ἐμμένει ἐπί τῆς πιστῆς ἐφαρμογῆς τῆς ἀποφάσεως τῆς ὑπό στοιχ. ΝΒ’ 18.11.71 Ἐκτάκτου Διπλῆς Ἱερᾶς Συνάξεως, δεδομένου ὅτι τά αἴτια, ἅτινα μᾶς ἔφερον εἰς τήν διακοπήν τοῦ μνημοσύνου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου δέν ἤρθησαν, ὡς ἠυχόμεθα καί ἀνεμένομεν».
Ἐδῶ ἀξίζει νά ἐπισημανθεῖ, πῶς ἡ διακοπή μνημονεύσεως τοῦ Ἀθηναγόρου ἀπό τήν πλειοψηφία τοῦ Ἁγίου Ὂρους, ἦταν ἡ κύρια αἰτία ἀναβολῆς τῆς ψευδοῦς ἑνώσεως ἐν τῇ πράξει μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί Παπισμοῦ, ἡ ὁποία ἤδη ἀπό νωρίτερα, τό 1964, εἶχε συμφωνηθεῖ θεωρητικά. Τόση δύναμη εἶχε ἡ διακοπή κοινωνίας καί μνημονεύσεως, ὥστε ἀνεβλήθη ἡ ψευδοένωση! Καί τώρα τό πολύ εὔλογο ἐρώτημα: Γιά ποιούς λόγους σήμερα, μόνο ἡ Μονή Ἐσφιγμένου συνεχίζει νά μήν μνημονεύει τόν «πατριάρχη», ἐνῶ ὅλες οἱ ὑπόλοιπες Μονές ἐπανῆλθαν κανονικῶς στή μνημόνευση τοῦ ἑκάστοτε «οἰκουμενικοῦ πατριάρχου»; Τό ἐρώτημα γίνεται εὐλογοφανέστερο, ὅταν ὁ ἀντικειμενικός παρατηρητής διαπιστώνει ὅτι οἱ πάλαι ποτέ ἀξιώσεις τῶν μονῶν γιά μή δογματικές παρεκτροπές τῶν Ἀθηναγόρα καί Δημητρίου, ὅπως ἐνδεικτικῶς ἀνωτέρω δημοσιεύτηκαν, τελικά ὄχι μόνο δέν διευθετήθηκαν ἀλλά καί ἐπιδεικτικότερα καταφρονήθηκαν ἀπό τόν, ὑπερακοντίσαντα σέ οἰκουμενιστικά ἅλματα, Βαρθολομαῖο!
Ἡ ἀπάντηση ἐκπλήττει... Δύο στοιχεῖα ἔκαμψαν τήν ἀντίσταση τῶν ὑπολοίπων μονῶν. Τό πρῶτο εἶναι ἡ περίφημη Φαναριώτικη διπλωματία. Εἶναι ἡ παροιμιώδης ἐπιδεξιότητα καί ἰκανότητα τῶν κληρικῶν τοῦ Φαναρίου νά πείθουν, ὅτι ὅλα βαίνουν καλῶς, ὅτι ἔχουν γνώση οἱ φύλακες καί ὅτι κάτω ἀπό τό ἄγρυπνο βλέμμα τῶν «ταγῶν τῆς ὀρθοδοξίας», ἀκόμα καί οἱ διαθρησκειακοί διάλογοι, ἤ οἱ ποικίλες οἰκουμενιστικές πρακτικές, δέν βλάπτουν, διότι ὅπως ὑποστηρίζουν: «στό κάτω – κάτω τῆς γραφῆς ὅλοι θέλουν νά σωθοῦν καί κανείς δέν θέλει νά κολαστεῖ».
Τό δεύτερο στοιχεῖο, γιά ὅσους δέν πείθονται στά προηγούμενα ἀπατηλά λόγια, εἶναι ἡ Πολεμική. Εἶναι πολυποίκιλη, κλιμακωτή καί πολυδιάστατη. Ἀρχικά ἐμφανίζεται σέ ἐπιστολές πού περιέχουν ὑπονοούμενα σέ ἀπειλητικό ὓφος, σέ πατριαρχικά γράμματα τά ὁποῖα προειδοποιοῦν γιά ἐνδεχόμενες ἐκκλησιαστικές κυρώσεις, γιά ἐκπτώσεις ἀπό ἐκκλησιαστικά ἀξιώματα ἤ καί γιά ἀκοινωνησία! Δημιουργοῦνται ἔτσι οἱ συνθῆκες ἑνός Ψυχροῦ Πολέμου. Ἐάν κάποιος ἐπιβιώσει καί ἀπό αὐτόν, ἔρχεται ἡ κατά μέτωπον ἐπίθεση. Στερήσεις ὑλικῶν ἀγαθῶν, καταπάτηση ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ἁρπαγή μοναστηριακῶν περιουσιῶν, ἐπιλεκτική ἐφαρμογή τῶν ἄρθρων τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τοῦ Ἁγίου Ὂρους, περιορισμός τῶν ἐλευθεριῶν τῶν φυσικῶν προσώπων, στέρηση τοῦ δικαιώματος γιά ἰατροφαρμακευτική περίθαλψη, ἁρπαγή ὅλων τῶν οἰκονομικῶν πόρων τῆς μονῆς πού ἀνήκουν οἱ ἀντιφρονοῦντες, ἄπειρες καί ἀπανωτές μηνύσεις γιά ὁποιεσδήποτε αἰτίες καί ἀφορμές μπορεῖ ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου νά ἐπινοήσει καί ἡ λίστα δέν ἒχει τέλος...
Τά συμπεράσματα δικά σας. Μόλις πληροφορηθήκατε γιά τά ἐπίπεδα τῶν «πειρασμῶν» τά ὁποῖα κάθε μονή τοῦ Ἁγίου Ὂρους πού δέν θέλει νά μνημονεύει οἰκουμενιστές, εἶναι ὑποχρεωμένη νά δοκιμάσει. Τά ἀποτελέσματα γνωστά!
Καθώς ὁ ἀγῶνας τῆς Μονῆς μας φανερώνεται μέσα στά γεγονότα ὡς σταθερή ὁμολογία ἀληθείας, γίνεται πλέον ὁλοφάνερο πώς τίποτε ἀπό ὅσα συμβαίνουν δέν προέκυψε αἰφνίδια. Ὅσα ἀναδύονται σήμερα ὡς πληγές στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἀδελφότητά μας τά εἶχε διακρίνει μέ διάκριση καί προσευχή. Ἡ φωνή μας δέν ἦταν ποτέ φωνή ἀντιδράσεως ἤ ἐγωισμοῦ, ἀλλά πατρώα ὑπενθύμιση τῆς ὁδοῦ τῶν Πατέρων. Ἔτσι ἡ Μονή ἔμεινε ὄρθια, ὄχι γιά νά ἀντισταθεῖ σέ ἀνθρώπους, ἀλλά γιά νά διαφυλάξει τήν ἀλήθεια πού σώζει. Δέν ξεκίνησε ἀπό ἀντιδράσεις στιγμῆς οὔτε ἀπό ἀνθρώπινη ἐμπάθεια. Ἦταν καρπός πολυετοῦς διάκρισης, προσευχῆς καί βαθιᾶς συνειδήσεως. Ἡ ἀπόφαση νά διακοπεῖ τό μνημόσυνο ἑνός «πατριάρχη» πού ἀλλοιώνει τήν πίστη καί συμπροσεύχεται μέ αἱρετικούς, δέν ἦταν πράξη ἀπομονώσεως, ἀλλά κίνηση ὑπακοῆς πρός τούς Ἱερούς Κανόνες, πρός τήν παράδοση τῶν Πατέρων καί πρός τό Ἅγιο Πνεῦμα πού κατοικεῖ στήν Ἐκκλησία.
Γιά δεκαετίες, ἡ Μονή μας ἐπέμενε πώς θα ἒφτανε ἡ ἡμέρα ὃπου ἡ αἵρεση θά ὀνομαζόταν διάλογος καί ἡ παραχάραξη θά καλυπτόταν κάτω ἀπό τόν μανδύα τῆς διπλωματίας. Ἔβλεπε τήν ἀλλοίωση νά πλησιάζει, ἔβλεπε τίς συμπροσευχές νά πληθαίνουν, ἔβλεπε τούς ὅρκους ἑνότητας μέ τόν παπισμό νά προετοιμάζονται ὡς κάτι φυσικό. Γι’ αὐτό καί στάθηκε ὄρθια ὅταν οἱ περισσότεροι σώπαιναν. Γι’ αὐτό καί μίλησε ὅταν πολλοί προτίμησαν νά μήν ἀναμετρηθοῦν μέ τήν εὐθύνη. Ὅσα σήμερα ἀποτελοῦν δημόσια πληγή στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Μονή τά εἶχε προφητικά ἐπισημάνει. Καί ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα τῆς ὁμολογίας, δέν ὑποχώρησε. Δέν συναλλάχθηκε, δέν ὑπολόγισε ἐπιχορηγήσεις, δέν προσκύνησε ἐξουσίες, ἀλλά κράτησε τό φρόνημα πού παρέδωσαν οἱ Πατέρες τοῦ Ἁγίου Ὂρους. Ὄχι ἀπό ἐγωισμό, ἀλλά ἀπό αἴσθημα χρέους. Ὄχι γιά νά διχάσει, ἀλλά γιά νά διαφυλάξει.
Ἡ διακοπή τοῦ μνημοσύνου δέν ἦταν ποτέ αὐτοσκοπός, ἦταν πράξη σωτηρίας. Ἦταν πράξη πού φώναζε στόν λαό πώς ἡ πίστη δέν εἶναι διαπραγματεύσιμη, πώς ἡ ἀλήθεια δέν μπαίνει σέ ἰσορροπίες, πώς ἡ Ὀρθοδοξία δέν συμβιβάζεται μέ τήν αἵρεση. Ἡ Μονή μας, μέ λόγο ἐπίμονο καί σταθερό, προετοίμαζε τίς ψυχές νά θυμηθοῦν τήν πατρώα εὐσέβεια, νά ἀκούσουν ξανά τίς φωνές τῶν Πατέρων, νά ξεχωρίσουν τήν ἀγάπη πού σώζει ἀπό τήν ἀντιπατερική καί ὑποκριτική ἀγάπη πού προδίδει.
Καί τώρα πού ἡ συμπροσευχή ἔγινε δημόσιο θέαμα, τώρα πού ἡ νόθευση παρουσιάζεται ὡς ἑνότητα, τώρα πού ἡ παπική ἐκκλησιολογία προβάλλεται ὡς ἀδελφική σχέση, ἡ στάση τῆς Ἐσφιγμένου φαίνεται πλέον ὄχι ὡς ὑπερβολή, ἀλλά ὡς ὁμολογία πού δικαιώθηκε. Ἡ ἱστορία τοῦ Ἁγίου Ὂρους θά γράψει ὅτι κάποτε κάποιοι μίλησαν ὅταν οὐδείς τολμοῦσε νά μιλήσει. Καί πώς αὐτή ἡ φωνή δέν ἔσβησε, γιατί δέν στηριζόταν σέ ἀνθρώπινη δύναμη, ἀλλά σέ πατερική ἀλήθεια. Ἐκεῖ ὅπου ἡ πίστη παραχαράσσεται, ἡ ὁμολογία εἶναι καθῆκον. Καί ἐκεῖ ὅπου ἡ σιωπή γίνεται συνενοχή, ἡ ἀλήθεια ὑψώνει τή φωνή της μέσα ἀπό ἐκείνους πού δέν ὑποτάσσονται. Ἡ Ἱ.Μ.Εσφιγμένου στάθηκε καί στέκει σέ αὐτή τή θέση, ὄχι ὡς αὐθαίρετη ἀντίδραση, ἀλλά ὡς φύλακας τῆς πατρώας εὐσέβειας.
Τό ταπεινό καί πτωχό κοινόβιό μας, ἐξακολουθεῖ νά ζεῖ καί νά παλεύει μέ τίς λυσσαλέες δυνάμεις τοῦ σκότους καί τῆς Παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς χειρότερης αἵρεσης πού πέρασε ποτέ ἀπό τήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος. Οἱ δυνάμεις μας, ἄν καί ἀνθρωπίνως εἶναι περιορισμένες, εἶναι ὅμως ἀστείρευτες διότι ἔχουμε δίπλα μας τόν Κύριον τῆς Δόξης ὁ ὁποῖος μᾶς ἐνθαρρύνει μέ ἐκεῖνα τά γλυκύτατα λόγια: «μή φοβοῦ τό μικρόν ποίμνιον» (Λουκ. ΙΒ΄- 32). Ἔχουμε τήν Κυρία Θεοτόκον ἡ ὁποία βοήθησε τούς Ζωγραφίτας μοναχούς ἐμφανιζόμενη στόν ἀσκητή Γέροντα πού διέμενε ἔξωθεν τῆς μονῆς, λέγοντάς του: «ἀπελθών ταχέως εἰς τήν Μονήν, ἀνάγγειλον τοῖς Ἀδελφοῖς καί τῷ Καθηγουμένω ὅτι οἱ ἐχθροί Ἐμοῦ καί τοῦ Υἱοῦ Μοῦ ἐπλησίασαν», ἐννοῶντας τούς λατινόφρονες ἐπί τῆς «πατριαρχίας» τοῦ ὁμόφρονος τοῦ νῦν «πατριάρχη» Βαρθολομαίου, Ἰωάννη Βέκκου, οἱ ὁποῖοι πλησίαζαν στήν Μονή, γιά νά ἀναδείξουν, στήν συνέχεια, 26 Ζωγραφίτες μοναχούς σέ ὁσιομάρτυρες. Ἔχουμε τόσους ἁγιορεῖτες ἁγίους πατέρες οἱ ὁποῖοι μαρτύρησαν γιά νά μήν προσκυνήσουν τόν παπισμό ὅπως τόν ὁσιομάρτυρα Κοσμᾶ τόν Πρῶτο (1279), τούς 12 Κουτλουμουσιανούς ὁσιομάρτυρες (1280), τούς 14 Ἰβηρίτες ὁσιομάρτυρες (1279), τούς 13 Βατοπαιδινούς ὁσιομάρτυρες (1279) καί ἄλλους πολλούς οἱ ὁποῖοι δέν προσκύνησαν λατινόφρονες καί ἑνωτικούς «πατριάρχες».
Ἡ δικαίωση δέν ἔχει χαρακτῆρα θριαμβικό. Ἔχει χαρακτῆρα πένθους γιά ὅσα συνέβησαν καί χαρακτῆρα εὐθύνης γιά ὅσα ἔρχονται. Ἡ Μονή δέν χαίρεται ἐπειδή ἐπιβεβαιώθηκε, θλίβεται πού ἡ Ἐκκλησία πληγώθηκε τόσο ὥστε νά ἐπιβεβαιωθεῖ. Ὅμως ταυτόχρονα γνωρίζει πώς ἡ ἀλήθεια δέν μένει ποτέ χωρίς μάρτυρες. Καί πώς ὁ ὁμολογιακός ἀγῶνας της δέν πῆγε χαμένος, ἀλλά ἔγινε φῶς γιά ψυχές πού ἀναζητοῦν τήν ὁδό τῆς σωτηρίας.
Ὡς Ἐσφιγμενίτες μοναχοί, ὡς Ἁγιορεῖτες, ἀλλά πρωτίστως ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ὁμολογοῦμε, διαβεβαιώνουμε καί κηρύττουμε ὅτι, τό σύνθημά μας «Ὀρθοδοξία ἤ Θάνατος», τό ὁποῖο ἔχουμε ἀποτυπώσει σέ ἀναρτημένες μαῦρες σημαῖες στούς πύργους τῆς Μονῆς μας ἀπό τό 1974, ἀποτελεῖ γιά ἐμᾶς, ὄχι ἕνα ἁπλό σύνθημα, ἀλλά ἀκμαῖο δογματικό ἰδεῶδες, συνειδητό τρόπο ζωῆς καί ὕψιστη ὑπόσχεση τῆς μοναχικῆς μας πολιτείας, τά ὁποῖα εἴμαστε ἕτοιμοι νά ὑπηρετήσουμε καί νά προασπίσουμε μέ τήν τελευταία ρανίδα τοῦ αἵματός μας.
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ, λοιπόν καί: «εἰ ὁ Θεός μεθ’ ἡμῶν, οὐδείς καθ΄ἡμῶν».
Οὐκ ἀρνησόμεθά σέ, φίλη Ὀρθοδοξία·
οὐ ψευσόμεθά σου πατροπαράδοτον σέβας·
ἐν σοὶ ἐγεννήθημεν, καὶ σοί ζῶμεν, καὶ ἐν σοί κοιμηθησόμεθα·
εἰ δὲ καλέσει καιρός, καὶ μυριάκις ὑπὲρ σοῦ τεθνηξόμεθα.
(Βρυέννιος Ἰωσήφ)
Εὐχέτης πρός Κύριον,
Ο Κ Α Θ Η Γ Ο Υ Μ Ε Ν Ο Σ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΕΣΦΓΜΕΝΟΥ
